குழந்தைப் பூ

குழந்தைப் பூ

சின்ன வயதில் இருந்தே வாசிப்பு ஒட்டிக்கொண்டது. எத்தனையோ விடயங்களுக்குத்
தடையும் ஆட்சேபமும் தெரிவிக்கும் மிடில் கிளாஸ் குடும்பம் புத்தகங்களுக்கு மட்டும்
விதிவிலக்குத் தந்தது ஆறுதலளித்த ஆச்சர்யம். அதிலும் நான் பாடங்களை வாசித்ததை
விட பத்திரிகைகளைப் பின் தொடர்ந்தது தான் அதிகம். பள்ளி கால வாழ்வில் பெரிய
அற்புதங்கள் எதுவும் நிகழவில்லை. கல்லூரிக்கு இடம் பெயர்ந்த அந்த ஆண்டு கொஞ்சம்
முக்கியமானது என்று கருதுகிறேன். வாழ்வில் காதல் மீது பெரிய ஈர்ப்புத் தோன்றிய
அதே சமயத்தில் காகிதத்தின் மீதும் நாட்டம் அதிகரித்தது. நண்பர்களாக வாய்த்தவர்கள்
மிக முக்கிய காரணிகளாக மாறினார்கள்.

ராஜசேகரும் ராஜாவும் மூவேந்தனும் பரணியும் அபியும் தொடர்ந்து கடிதங்களை
எழுதியும் எழுத வைத்தும் இன்புறுத்தினார்கள். அடிக்கடி சந்தித்துக் கொள்பவர்கள்
தங்களுக்குள் கடிதங்களையும் பரிமாறிக் கொள்வது இன்றைய தலைமுறைக்கு
எளிதில் புரிய வைக்க முடியாத பண்பாட்டு மேதமை. மனுவும் விண்ணப்பமும்
புகாரும் வாழ்த்தும் பரிந்துரையும் இன்ன பிற எல்லாமும் மின்னணு மயமான
ஒரு காலத்தில் கடிதம் எனும் பண்டத்தின் தேவை மிகவும் குறுகி நட்புக்கும்
காதலுக்கும் மட்டுமே உரித்தான விஷயமாகத் தேங்கிற்று. அதற்குச் சற்று
முந்தைய காலகட்டத்தில் பதின்ம வயதைக் கடக்கும் பாக்கியம் அருளப்
பெற்றவர்களில் நானும் ஒருவன் என்பது நினைத்தால் தித்திக்கும் அதிர்ஷ்டம்.

விதவிதமான டைரிகளில் பயணங்களை- கோபங்களை- ஒரு தலை காதல்களை-
கவிதைகளை- பார்த்த திரைப்படங்களை- எனத் தோன்றியவற்றையெல்லாம் எழுதிக்
கொண்டிருந்த ஒருவனாகத்தான் சென்ற நூற்றாண்டை கடந்து வந்தேன். வாழ்க்கை
நிர்ப்பந்தங்களின் சிட்டையோடு இருபதுகளின் மத்தியை அறிமுகம் செய்யத் துடித்தது.
முதலில் வேலைக்குச் சென்று பிறகு சொந்தத் தொழில் தொடங்கி, காதலும் திருமணமும்
முதல் குழந்தையும் கனவுகளுக்கு படர்க்கையில் இன்னொரு உலகம் இருப்பதைச்
சுட்டிக்காட்டி அதட்டி அதனுள் புகுத்திற்று.

அடுத்த வீடு நோக்கி நகர்ந்து செல்லும் வாடகை வீட்டான் பிரிய முடியாத
செடியொன்றைப் பிடுங்கித் தன்னோடு கொணர்ந்து புதிய இடத்தில் உயிர்க்கச்
செய்யப் போராடும் வறிய வாஞ்சையொன்றென நிறம் கூடிப் போனது வாழ்வு.
2010 ஆமாண்டு ஒரு திடீர் ஞானோதயம். இனி எல்லாமே சென்னை என்று கனவுச்
சூரியனைக் கட்டியணைக்கப் புறப்பட்ட தும்பித் தட்டானாய்ப் பல திட்டங்கள்.

மதுரையைச் சுற்றி வந்த மனக்கழுதை மற்றொரு ஊரில் பொருந்தாது என்பதை
உதாரணம் செய்தவண்ணம் மீண்டும் மதுரையின் ஆழத்தில் சென்றென்னைச்
செருகினேன்.

இனித் தான் சொல்ல வந்த சேதி.

கடினமான தேர்வெழுதித் தேறி வேலை வாய்ப்பை அடைகிறாற் போலவோ கடவுச்
சீட்டையும் பணி அனுமதியையும் பெற்ற பின்னதான வாழ்க்கை மாற்றம் போலவோ,
பரிசுச் சீட்டில் சுரண்டிக் கிடைக்கிற எண்ணுக்குச் சமமாய்த் தரப்படுகிற அதிர்ஷ்டப்
பரிசொன்றைப் போலவோ அல்ல, எழுத்தாளன் ஆவது. வாழ்வில் நுழைந்த புதியவர்கள்
சிலர் ஏற்படுத்தித் தந்த ஒரு சில தருணங்கள் உந்தித் தள்ள பளிச்சென்று எதுவோ
புரிபட்டது. நெடுங்கால விளக்கை எரியத் தூண்டுகிற காற்றின் பலவீனத்தைப்
போற்றுவது போதும் அதன் வாசனையை நிந்திக்க வேண்டியதில்லை என்பது
பொன் நிகர்ப் புரிதல். எழுத்தின் பால் என்னை நட்போடு உந்தித் தள்ளியவர்களைக்
காட்டிலும் எழுத்தின் ஆழத்தில் என்னைத் தள்ளிச் சேர்த்தவர்களை வாழ்க்கையின்
முக்கியஸ்தர்களாகக் கருதுகிறேன். அப்படியானவர்கள் நம்பியதாகவோ நம்பாத
ஒன்றெனவோ நான் ஒரு எழுத்தாளன் ஆனேன்.

தொடக்கங்கள் இனியவை.2011 ஆம் வருடம் ஜனவரி மாதம் இதே இருபதாம் தேதி
கீற்று இணைய இதழில் “நிசப்தங்களின் காகிதப் பிரதிகள்” என்கிற எனது கவிதை
முதன் முதலில் பதிப்பைக் கண்டது. 14 வருடங்களை நிறைத்துக் கொண்டு
பதினைந்தாவது ஆண்டில் அடி எடுத்து வைக்கிற ஒரு குழந்தைப் பூ எனது எழுத்து.
காலம் மொழி என்கிற இரண்டு கடல்களுக்கு நடுவில் சின்னஞ்சிறு ஒற்றையடி
பாதையென எழுதுவதை உணர்கிறேன். சாதனை வெற்றி லட்சியம் முதலான
வார்த்தைகளுக்கெல்லாம் அப்பால் ஒரு அர்த்தம் உண்டு. வாழ்வை அனுபவப்
பூர்வமாக பற்றிக் கொள்வதற்கான ஒரு வழிமுறையைக் கண்டறிவது.

எனக்கு அது என் எழுத்து.
என் வாழ்வின் ஆகச் சிறந்த காரியம் அதுதான்.
எழுத்தில் நான் மகிழ்கிறேன்.
எனவே எழுதுகிறேன்.
வாழ்தல் இனிது

அன்போடு
ஆத்மார்த்தி